Wyruszyli pełni nadziei w podróż, której wyczekiwały całe pokolenia Izraelitów. Za Mojżeszem i Aaronem szło około sześciuset tysięcy pieszych mężów nie licząc dzieci. Wraz z nimi odeszło z Egiptu także wielu cudzoziemców. Izraelici wieźli ze sobą cały swój dobytek, prowadzili stada owiec i wołów. Wypędzeni przez faraona i jego rodaków nie zdołali przygotować zapasów na drogę. Z ciasta, które Pan nakazał im przygotować piekli niekwaszone placki.

Szczęśliwi po czterystu trzydziestu latach niewoli wędrowali z egipskiego Ramses ku Sukkot a Pan czuwał nad nimi.

Bóg rzekł do Mojżesza i Aarona.

– Na pamiątkę wyjścia z Egiptu wszyscy Izraelici świętować będą Paschę. Spożywać jej nie może żaden cudzoziemiec, jedynie nabyty za pieniądze i obrzezany niewolnik będzie miał do tego prawo. Jeśli przebywający w domu cudzoziemiec chciałby do was dołączyć zarówno on jak i wszyscy jego potomkowie mają zostać wcześniej obrzezani. Spożywana ma być w całości w domu, ani jeden kawałek mięsa nie może zostać wyniesiony na zewnątrz.

Słowa te bracia przekazali całemu narodowi.