Dawno, dawno temu w pierwszym wieku naszej ery w Cesarstwie Rzymskim za panowania cesarza Hadriana Pierwszego narodziła się dziewczynka. Miała ona kochających rodziców i dwie starsze siostry. Wiodła szczęśliwe, spokojne życie małej dziewczynki. Wychowywała się w Mediolanie, gdzie zamieszkali jej rodzice opuszczając Rzym. Po śmierci męża jednak jej matka Zofia postanowiła wrócić do rodzinnego miasta.

Pewnego dnia patrycjuszka Zofia poznała nową wiarę, która mimo prześladowań rozprzestrzeniała się w całym cesarstwie. Zdecydowała się przyjąć chrzest i wychować córki w wierze chrześcijańskiej. Podczas ceremonii chrzcielnej córkom nadała imiona Pistis (Fides-Wiara), Elpis (Spes – Nadzieja) i Agape (Caritas – Miłość).

Czasy, w których żyły, były bardzo nieprzyjazne wyznawcom wiary w Chrystusa. Regularnie wybuchały prześladowania. I w trakcie jednego z nich namiestnik Antioch wezwał Zofię, by złożyła ofiarę bogini Dianie. Odważna kobieta odmówiła i wówczas pochwycono trzy jej małe córeczki – najstarsza Wiara miała dwanaście lat, natomiast najmłodsza z nich Miłość zaledwie dziewięć. Również trzy odważne chrześcijanki odmówiły, twierdząc, że kochają Pana Boga ponad wszystko i nigdy nie zgodzą się na to, by składać ofiary pogańskim bożkom. Na próżno żołnierze zmuszali je groźbą tortur – nieustraszone dziewczynki odmawiały. Modlitwa dodawała im sił. Bezsilna Zofia patrzyła na męczeństwo swoich córek dodając im otuchy i modląc się za nie. Gdy wszyscy już myśleli, że dziewczyny odeszły do Pana okazało się, że one jeszcze żyją. Nakazano zatem ściąć je mieczem.

Namiestnik Antioch będąc pod wrażeniem odwagi dziewczynek postanowił pozostawić ich matkę przy życiu. Ta jednak zmarła trzy dni później z żalu za swymi córeczkami.

Zofię zwaną Rzymską, Wiarę, Nadzieję i Miłość możemy odwiedzać i dzisiaj. Ich relikwie znajdują się w kościele świętego Pankracego w Rzymie.

Dziewczynki obchodzą swoje święto wraz z matką 1 sierpnia w kościele katolickim natomiast kościół prawosławny wspomina o nich 30 września.