Grześ rozglądał się zaciekawiony. Nie wiedział, co powiedzieć. Nigdy wcześniej nie widział czegoś podobnego. Na środku otoczonej drzewami polany znajdowała się woda. Była inna niż strumyk nad którym mieszkały żabki – stała w miejscu.

Nagle usłyszał wesoły rechot żabek za sobą. Wzdrygnął się jakby przestraszony.

– Coś się tak zapatrzył? – Odezwał się roześmiany Tomek. – Stawu nie widziałeś?

– Więc tak wygląda staw? Wiecie przecież, że nigdy nie byłem nad stawem. Jest inny niż wasz strumyk.

– Strumyk to strumyk, a staw to staw. – Uśmiechnął się Maniek. – Chodźmy do innych.

Rechocząc wesoło żabki ruszyły w stronę stawu. Niepewny wąż zatrzymał się w miejscu. Obawiał się tego, jak zostanie przyjęty przez przyjaciół i krewnych żabek. Tym razem Kuba obejrzał się za siebie. Widząc zachowanie Grzesia przystanął i zawrócił w stronę przyjaciela.

– Co się stało? Dlaczego nie idziesz z nami? – Zapytał troskliwie.

– Nie jestem taki jak wy, nie polubią mnie. – Spuszczając głowę odpowiedział wąż.

– Dlaczego tak sądzisz?

– Nie wiem, nie jestem pewien, wstydzę się.

Kuba delikatnie się uśmiechnął.

– Nie wiedziałem, że jesteś nieśmiały. Chodź, przedstawię cię.

Zachęcany przez żabkę wąż nieśmiało ruszył naprzód w stronę stawu. Nagle spojrzenia wszystkich zwróciły się w jego stronę. Domyślił się, że to pozostali z jego przyjaciół uprzedzili rodzinę.

– Witaj Grzesiu. – Wesołe powitanie rozlegało się ze wszystkich stron.

Starania żabek odniosły odwrotny skutek – wąż speszył się jeszcze bardziej. Po chwili jednak przemógł się i cicho odpowiedział:

– Dzień dobry wszystkim.