Pierwsza mamusia i pierwszy tatuś zostali obdarzeni przez Pana Boga dziećmi – dwoma synkami. Nosili oni imiona Kain i Abel.Gdy chłopcy dorośli pomagali rodzicom w pracy. Starszy Kain uprawiał rolę, ciężko pracował od wczesnych godzin porannych do późnego wieczora. Młodszy Abel był pasterzem, codziennie wypasał owce na pastwisku. Nadszedł czas składania ofiar dla Pana Boga. Kain zebrał najlepsze płody ziemi, natomiast Abel wybrał jagnię ze swego stada. Starszy z braci wspominając trud jaki włożył w uprawę roli spojrzał z zazdrością na dar młodszego. Widząc to Bóg z radością przyjął dary Abla. Wiedział, że są ofiarowane ze szczerego serca. Niechętnie natomiast spojrzał na dary zawistnego Kaina. Starszy z braci zasmucił się. Uznał bowiem, iż jest to wina Abla a nie jego zazdrości. Wówczas w jego serce wkradł się gniew. Postanowił zabić swego brata. Wyszli daleko w pole i tam Kain uczynił co zamierzał. Bóg zapytał Kaina, gdzie jego brat. Ten mając nadzieję, że jego czyn pozostanie ukryty odparł, że nie jest jego stróżem i nie wie, gdzie on się znajduje. Słysząc to Pan rozgniewał się i wyjaśnił mu, że wie o jego czynie. Powiedział, że więcej uprawiana przezeń ziemia nie da mu plonu a on sam od tej pory wiódł będzie tułacze życie. Kain przestraszył się, że teraz każdy będzie mógł go zabić, skoro Bóg każe mu być zbiegiem. Pan odpowiedział, żeby się nie obawiał, ponieważ każdy kto podniósłby na niego rękę zostanie ukarany siedmiokrotnie.